ایرانیان عرب نیستند

می گفت که "بزرگترین آرزوی یک برده، آزادی نیست، داشتن یک برده است". این که یک برده چنین حسی داشته باشد، قابل درک است. چون کسی از بردگان انتظار شعور و فرهنگ خیلی بالایی ندارد. اصولن آن ها در سطوح پایینی فکری نگاه داشته می شوند تا قابل کنترل تر باشند. بنابراین کل احساس اعتراض آمیز آن ها در نوعی "انتقام" خلاصه می شود، که "کاش ما هم می توانستیم همین کارهایی که ارباب با ما می کند را با فرد دیگری بکنیم". اغلب آن ها احتمالن این قدرت فکری را ندارند که به مفهوم بردگی خرده بگیرند و آن را رد کنند، و استدلال نمایند که چگونه نفس برده داشتن نوعی نقض حقوق انسانی برده است و بنابراین روندی مردود است. اما وقتی صحبت از یک ملت می شود، انتظارها خیلی بالاتر است. به خصوص ملتی که ادعاهایش گوش فلک را کر کرده است. با چنین اوصافی، اگر این ملت، نتواند هیچ فرهیخته تر از آن "برده" استدلال نماید و فکر بکند، باید به حال و روزش گریست، و چه دردناک است اگر خودت هم عضوی از این ملت باشی.

متأسفانه، ایرانیان که خود از مطرح ترین قربانیان تبعیض نژادی هستند، از بزرگترین اِعمال کنندگان آن نیز هستند. تقریبن هر ایرانی ای به راحتی به خود حق می دهد که خود را از افراد نژاد عرب برتر بداند، بدون آن که ذره ای به مفهوم خوابیده در پشت این فکر بیندیشد. چنین طرز فکری حتا در میان دوستان تحصیل کرده ی من، که از دانشگاه های سرآمد ایران فارغ التحصیل شده اند نیز به چشم می خورد. هر روز در فیس بوک می بینم که دوستی به فلان گروه "ایرانیان عرب نیستند" یا به بهمان گروه "نژاد من آریاست" پیوسته است، و نخوت، و انتقام جوییِ برده گونه، که در این عضو شدن ها پیدا و پنهان است، آزارم می دهد. تقریبن هر ایرانی ای که از قومیت فارس باشد، به سادگی بدیهی می داند که قومیت لُر یا تُرک اصولن از افرادی غالبن احمق تشکیل شده است. بسیار دیده ام قطعه فیلمی از رفتاری احمقانه از عده ای با چنین قومیت هایی در فضای مجازی پخش شده و دوستانِ تحصیل کرده ام در توضیح اش نوشته اند که "لُر اند دیگر!".

وقتی که اوبامای سیاه-چهره رأی اکثریت مردم آمریکای جهان-اولی را بُرد، محمد قوچانی در مقاله ای در مجله ی شهروند امروز (که امروز دیگر توقیف شده است) چه خوش نوشت که اگر یکی از هموطنان سیاه-چهره ی جنوبی ما در انتخاباتی برای رئیس جمهوری رقابت می کرد، مردم ما به رنگ پوستش مسخره اش می نمودند و هرگز بدو رأی نمی دادند. تأیید چنین طرز فکری را می توان در عالی ترین سطوح مدیریتی کشورمان، وقتی که مسئولین خشمگین ایرانی اوباما را "کاکاسیا" خطاب می کنند به روشنی دید؛ تلخی اش آن جا بیشتر می شود که دقت کنیم "کاکاسیا" عین آن لفظی ست که ایرانیان سفید-چهره برای مسخره کردن هموطنان سیاه-چهره ی جنوبی خودمان به کار می برند، و قبول تمسخر آمیز بودن آن برای اوباما، بدین معنی ست که پیش از آن پذیرفته ایم که آن هموطنان سیاه-چهره انسان هایی پست هستند.

در این جا باید تذکر دهم که جمله ای مانند "ایرانیان عرب نیستند" علاوه بر بار مفهومی نژادپرستانه ای که دارد، در ذات نیز "غلط" است، چرا که اتفاقن "ایرانیان"، "عرب" نیز هستند. عده ی زیادی از ساکنان جنوبی و جنوب غربی سرزمین ایران، که طبیعتن ایرانی نامیده می شوند و هموطنان ما هستند، از نژاد "عرب" هستند. همانطور که ایرانیان ساکن بخش های دیگر ایران، از نژادهای گونه گون دیگرند. نمی توانم تصور کنم که وقتی من از دیدن جمله ی "ایرانیان عرب نیستند" چنین متأثر می شوم، هموطن عرب من چه حالی خواهد داشت. این ها را بگذارید کنار این حقیقت که چه قدر این هموطنان ما طی جنگ هشت ساله کشته دادند، فقط برای این که "ایرانی" باقی بمانند. انصاف که می دهم آسان می توانم به آنهایی شان که دوست داشتند عراق سرزمینشان را از ایران جدا کند حق بدهم.

دوست دارم که همه ی مردم دنیا، و در اولویتی زبانی-فرهنگی، مردم کشور خود من، دقیق و عمیق بدانند که نژادپرستی چیست و چرا چنین مذموم است که راستان چنین بدش می دارند. استدلال ساده ایست، که هر ذهن بی طرفی می پذیردش: در هر نژادی، هم آدم خوب هست و هم آدم بد، هم باهوش هست و هم احمق، هم نیک هست و هم شرور، هم کم سواد هست و هم با سواد. به قول سعدی، "درختِ بلند است در باغ و پست". بنابراین ارائه ی گزاره های کلّی در مورد یک نژاد، قطعن در مورد عده ای از افراد آن نژاد صادق نخواهد بود، و بدین سان حقوق انسانی آن ها را پایمال خواهد کرد. پس هیچ گاه پسندیده نیست که در تقسیم بندی افراد، از نژاد آنان استفاده کنیم. تصریح می کنم که حتا اگر افراد نژادی دیگر، نژاد ما را به تمسخر بگیرند، پسندیده نمی دانم که در واکنش، ما نیز با نژاد آنان چنین کنیم. چرا که در این صورت خود را در حد آن برده ای که ذکرش رفت پایین آورده ایم. باید با اصل نژادپرستی مبارزه کرد، آن چنان که بایست با اصل برده داری.