برنامه‌ی نود، که یه برنامه‌ی فوتبالی‌اه، مدتی‌ست که یه قسمت را گذاشته برای سفر به گوشه‌های ایران. بیشتر ِ این‌جاها، مناطقی فقیر هستند و درنهایت بخش عمده‌ی سفرنامه صرف ِ این می‌شه که مردم صحبت کنند از فقرشون و مشکلاتشون و کمبود ِ امکانات فوتبالی و غیرفوتبالی. فارغ از این‌که وجود ِ این مشکلات ناراحت‌کننده است، یه نکته‌ی دیگه هم توجه من را خیلی جلب می‌کنه، و اون یادآوری شدن ِ این موضوعه که چه‌قدر مردم انتظار ِ کمک از دولت دارند و نه از خودشون. حرف‌های مردم پر است از «مسئولین رسیدگی نمی‌کنند» و «هیشکی حواسش به ما نیست» و «هیچ امکاناتی به ما نمی‌دن».
این «اقتصاد ِ بالا به پایین» احتمالن ریشه در تاریخ ِ کهنه‌ی ایران داره، تجربه‌ی سلاطینی که همه‌کاره بودند و همه‌ی اموال را مالک بودند و رفاه فقط از طریق اون‌ها حاصل می‌شد. و احتمالن درآمد ِ سرشار ِ نفتی ِ حکومت کنونی هم مزید ِ بر علت شده. چه، که باعث می‌شه دولت نیازی به پول ِ‌مالیات ِ مردم نداشته باشه، و برعکس، مردم نیازمند ِ پول ِ خیریه‌ی دولت بشن.
چنین سیستم ِ بیماری، باعث می‌شه که مردم عزت ِ نفس خودشون را از دست بدند، و رعیت‌وار، دست ِ استمساک به سمت حکومت دراز بکنند. دولت به جای این‌که از جانب ِ مردم «استخدام» شده باشه تا امورات ِ کلی شان را انجام بده، تبدیل به «ولی‌نعمتی» می‌شه که به مردم خلعت و سیب‌زمینی می‌بخشه. این موضوع به نوبه‌ی خودش دولتیان را توی چشم ِ مردم «والامرتبه» می‌کنه، و مردم کرور کرور به استقبال هر «مسئولی» می‌رن که اومده تا از شهرشون دیدار کنه. بلکه «پیام‌هاشون به خاک پای اون ولی‌نعمت برسه» و یا چشمشون از جمال ایشان روشن بشه.
این موضوع، مشکل خیلی بنیادی و مهمی‌اه. مسئولین لطفن رسیدگی کنند.
این «اقتصاد ِ بالا به پایین» احتمالن ریشه در تاریخ ِ کهنه‌ی ایران داره، تجربه‌ی سلاطینی که همه‌کاره بودند و همه‌ی اموال را مالک بودند و رفاه فقط از طریق اون‌ها حاصل می‌شد. و احتمالن درآمد ِ سرشار ِ نفتی ِ حکومت کنونی هم مزید ِ بر علت شده. چه، که باعث می‌شه دولت نیازی به پول ِ‌مالیات ِ مردم نداشته باشه، و برعکس، مردم نیازمند ِ پول ِ خیریه‌ی دولت بشن.
چنین سیستم ِ بیماری، باعث می‌شه که مردم عزت ِ نفس خودشون را از دست بدند، و رعیت‌وار، دست ِ استمساک به سمت حکومت دراز بکنند. دولت به جای این‌که از جانب ِ مردم «استخدام» شده باشه تا امورات ِ کلی شان را انجام بده، تبدیل به «ولی‌نعمتی» می‌شه که به مردم خلعت و سیب‌زمینی می‌بخشه. این موضوع به نوبه‌ی خودش دولتیان را توی چشم ِ مردم «والامرتبه» می‌کنه، و مردم کرور کرور به استقبال هر «مسئولی» می‌رن که اومده تا از شهرشون دیدار کنه. بلکه «پیام‌هاشون به خاک پای اون ولی‌نعمت برسه» و یا چشمشون از جمال ایشان روشن بشه.
این موضوع، مشکل خیلی بنیادی و مهمی‌اه. مسئولین لطفن رسیدگی کنند.
0 نظرات:
ارسال یک نظر