عید فکر مبارک‌

زاهدی پرسید از فرزند خویش *** هیچ می دانی مسلمانی به چیست؟
صدق و بی آزاری و خدمت به خلق *** هم عبادت هم کلید بنده گی ست
گفت زین معیار اندر شهر ما *** یک مسلمان هست آن هم ارمنی ست

-----------------------------

در خوانسار قمه بر سر خود می زنند که همدردی با حسین است و دوستی با خدا، و دکتر می آورند که چه قدر فایده دارد این کار (و البته می گویند که ما برای فایده اش نیست که انجامش می دهیم). در نجف گریه می کنند و بر سر مشت می کوبند و همان را می گویند. در زاهدان بمب بر کمر می بندند و خود را می کشند (و البته در این مورد دیگران را نیز) و مشابه همین ها را می گویند. در واتیکان شلاق بر تن خویشتن می کوبند و خون در می آورند و همان را می گویند.

دراین جای امریکا هم دوستان من غذا نمی خورند و خود را در این روزهای دراز تابستان از گرسنه گی به بیهوشی می کشانند و باز همان ها را می گویند. خیلی از بدبختی ها از آنجا ست که کسانی هستند که کاری را انجام می دهند ولی فکر نمی کنند که برای چه این کار را می کنند (یا باید بکنند). ممکن بود در قازقولنگ‌آباد خودشان را از فراز آسمان‌خراش به زمین افکنند و نیمی بمیرند و نیمی دیگر بمانند، و باز هم فکر نکنند که چرا این کار را می کنند (یا چرا باید بکنند).

امسال، و این رمضان، که گذشت، و تو خودت را هر روز از بالای آن آسمان‌خراش قازقولنگ‌آباد پایین انداختی، و من تو را هر روز نگاه می کردم و ناراحتی می کشیدم. بر کارهای دیگرت، و در سال های بعد بر همین کارت، فکر کن و سپس عمل. به جای این که خود را از گرسنه گی به هلاکت بکشانی، غذای ظهرت را با بی خانمانی "نصف" کن و آن نصف را «بخور»، تا نه او بمیرد، و نه تو. عید «فکر» مبارک.